بی بال پریدن

مهمترين و البته تكراري ترين خبر هفته گذشته سقوط  یک هواپيما ی پرواز داخلی بود .  سقوط هواپیمای مسير تهران – اروميه و مرگ نزديك به هشتاد نفر از هموطنانمان .

جدا از نوع تنظيم خبر و تاخير دراعلام آن توسط رسانه ناملی ! 
نوع اعلام خبر در سايت وزارت راه كه آن را به مشيت الهي مربوط دانسته ، اعلام  خوشحالي مسئولين از اينكه همه سرنشينان كشته نشده اند و اظهار خوشبختی از اینکه علت نقص فنی نبوده است.
ومصاحبه وزیر راه  که تقصير را به گردن مردم  انداخت و گفت مردم با اصرارشان هواپيما را مجبور به پريدن كرده اند!

 اما آنچه مجبورم كرد كه اين پست را بنویسم ،این پوسترتبليغاتي شركت هواپيمايي هما  است ( که امیدوارم فتوشاپ باشد) . این پست را تقديم  می كنم به طراح  این شعار که همه آنچه را كه در سيستم حمل و نقل هوايي ايران مي گذرد ،  در يك جمله خلاصه کرده است. ( واقعا با بال بسته پریدن هنر است؟!) استفاده از لفاظی شاعرانه در شعار تبلیغاتی یک سازمان حمل و نقل هوایی که می بایست با اعلام توانایی فنی کادر پرواز و سلامت ناوگان خود اطمینان و اعتماد را در دل مسافرانش تقویت کند، نشان از قرار داشتن همه چیز بر سر جایش است ، در این دیار گل و بلبل.

و در آخر اینکه : اگر نگران روز باز خواست نيستيد اگر وجدانتان كاري به كارتان ندارد ، حداقل از بازماندگان اين حوادث شرم كنيد . اگر به اين پست و مقام محتاجيد و نمي توانيد استعفا دهيد، حداقل چند روزي زبان در كام بگيريد ، در انظار عمومي ظاهر نشويد و نمک پاش دل ریش ِبازماندگان قربانيان  این حادثه  نباشید!

والسلام.