((ديشب مطلع يكي ازغزل ها ديوانه ام كرد: { ماهم از هفته برون رفت و به چشمم سالي است/ حال هجران تو چه داني كه چه مشكل حالي است}وقتي خواندمش آتش گرفتم. ديدم شش ماه است هاله را ازدست داده ام. رفتم حافظ را آوردم تا عين جمله هايي را كه گوشه صفحه خطاب به هاله نوشتم، برايت دوباره نويسي كنم: {اين را حافظ گفته است. چه دوست داشتم بگويم دوست شيرازي ام حافظ، كه لاكردار آن قدر بزرگ است كه اگر هم دوست آدم باشد؛ كه هست يك جورهايي، ازآن هايي است كه وقت نگاهت به او ، هزار كلاه هم كه داشته باشي ،مي افتد ازسرت.او كه گويي اين بيت را دروصف من گفته است دربيان حالتي كه مي كُشدم، ازهمين شش ماهي كه نيستي}..... ))
*فريب جهان قصه روشن است ببين تا چه زايد، شب آبستن است حافظ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر