سوم شعبان سالروز ميلاد مردي است كه بيشترين اندوه را با مرگ سرخش در ميان تمام انسانهاي اعصار
بر انگيخته است. كودكي كه با آمدنش محمد(ص)، علي(ع) و فاطمه(س) شاد شدند. حسين (ع) فرزند رشيد علي و فاطمه ، سيدِ شهدا و سرور جوانان اهل بهشت است. و كاملا معقول است كه در شادي ميلادش دست افشان و پاي كوبان شويم.
از من ساخته نيست نوشتن در رثاي اين بزرگ مرد تاريخ كه آبروي بشريت از او و خاندان اوست.
ناچار با ياري از چند بيت شعر و كلام زيبا در اين بزم اعلام موجوديت مي كنم:
حسين به ما آموخت كه :اگر در صحنه حق و باطل نیستی، اگر شاهد عصر خودت و شهید حق بر باطل نیستی، هر جا كه میخواهی باش. چه به شراب نشسته و چه به نماز ایستاده. هر دو یكی است.
دكتر شريعتي
دريا به طلب از برهوت تو گذشت يك قافله نعره از سكوت تو گذشت
آنروز اگر چه تشنه بودي اما صد رشته قنات از قنوت تو گذشت
سيد حسن حسينی
عالم همه خاك كربلا بايدمان پيوسته به لب خدا خدا بايدمان
تا پاك شود زمين ز ابنای يزيد همواره حسين مقتدا بايدمان
سيد حسن حسينی
*الوتر الموتور را اهل دل (( دردانه )) تاويل و معني كرده اند و چه معني دلنشيني وزيبايي است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر