سرآغاز

به نام خدا

یا علی گفتیم و عشق آغاز شد! افتتاح وبلاگم همزمان شده با آغاز سال 1389(البته خودم همزمانش کردم) .خیلی وقت بود تو فکر یه وبلاگ بودم اما هر دفعه علتی به عقب می انداختش تا اینکه عزمم را جزم کردم که دیگه تو سال 89 بدون وبلاگ نمونم. که به حول و قوه الهی شد آنچه نمی خواست بشه. حالا بهار قشنگ از راه رسیده ،عیدم همراهش / گل و سبزه و سبزی، عیدی هم همراهش / باران و رگبار و نسیم ، تعطیلی هم همراهش / خدا کنه سال نو مبارک باشه ،خوش و شاد و سربلند باشید  ،غم نبینید ،همه به حقشون برسند،خلاصه حق به حق دار برسه .

اما درباره دایناسور،یعنی وبلاگ حاضر : می خوام اینجا هر چی که دیدم ،شنیدم ،حس کردم  یا بهش رسیدم البته به شرطی که ارزش بیان داشته باشه یا نوشتنش را بایسته بدونم ،بنویسم. چون گفتنی ها را باید گفت و ناگفتنی ها ( که زیادم هستند) باشند تا زمانش . با خودم فکر می کردم چرا ما دایناسورها فقط باید از جنبه اقتصادی(نفت) معروف باشیم ؟ تصمیم گرفتم بیام کار فرهنگی را شروع کنم (خنده داره؟) ، ببینم می تونم دایناسورهای پراکنده تو کره خاکی را پیدا کنم و جمعمون جمع بشه وحرفامون را که وقتی به دیگران می گیم یا می خندند یا چپ - چپ نگاه می کنند ویا زنگ می زنند تا بیاند ببرنمون ،به هم بگیم و تا قبل از منقرض شدنمون حداقل حالی کرده باشیم و اثر فرهنگی هم باقی گذاشته باشیم. که اگه اینجوری نشه ایندفعه از تنهایی دق می کنیم و منقرض میشیم و نیازی به اتفاقات عجیب و غریب نداره. حالا اگه با خوندنه چیزایی که تو بخش"درباره وبلاگ" نوشتم و این نوشته ها، خنده تمسخر آمیز نکردید و چپ – چپ به صفحه وبلاگم نگاه نمی کنید و یا نمی خواهید به جایی زنگ بزنید ، پس نظر بدید ، من را از زنده بودنتون آگاه کنید و با من همراه بشید . منتظرتون هستم

از خونه تکونی شب عید بغیراز پا درد و شونه درد و کمر درد، چیزهای دیگری نصیبم شد از سالهای گذشته ،دست نوشتهای شخصی واشعار و جملات گلچین شده طی سالهای قبل که تونست خستگی خونه تکونی را از بین ببره . می خوام به مرور چندتاشون را اینجا بیارم .فعلا اولیش مربوط به اسفند سال 82 از ساعد باقری عزیز( تو برنامه های دوشنبه شبش تو رادیو پیام):" مسیح گفت:از احمق بگریز چونانکه از شیر درنده و از آغوش گشوده اش بر حذر باش چونانکه از دهان شیر با خنده. اکنون چگونه بگریزم از کسی که هر صبح در آینه خیره به من می نگرد.!؟